შესაძლოა ფიქრობდეთ, რომ ბავშვის ცხოვრებაში მშობლისა და მასწავლებლის როლი განსხვავებულია. სინამდვილეში, მშობელი შვილისთვის პირველი მასწავლებელია. ყოველდღიური რუტინა საუკეთესო შესაძლებლობას იძლევა ბავშვის გონებრივი განვითარებისთვის. იქამდე, სანამ

ყველა ქცევას წინ უძღვის განწყობა, თუმცა ეს არ არის ბუნება-განწყობილება, ეს არის მზაობა ქცევისათვის. იმისათვის, რომ ადამიანმა ისწავლოს, აუცილებელია, მას ჰქონდეს ამის განწყობა, წინააღმდეგ შემთხვევაში,

მასწავლებელი ხშირად ავტორიტეტული ბავშვების დამორჩილებას იწყებს და მთავარი შეცდომა, ჩემი აზრით, სწორედ აქაა. ბავშვი, რომელიც ადრეულ ასაკში ამჟღავნებს ძლიერ „მეს“, მასწავლებლის „მეტოქე“ კი არა, ძალიან

შექებას, ფსიქოლოგიური თვალსაზრისით, ორი ძირითადი მიზანი აქვს: ერთი არის ემოციური ნაწილი, რომ ბავშვმა იგრძნოს, რომ ჩვენთვის მნიშვნელოვანია მისი ყოველი პატარა ნაბიჯი, მიღწევა თუ წარმატება. ან

  შეიძლება ითქვას, რომ ბავშვის აღზრდაზე საუბრისას ჩვენ, უფროსები ვართ ყველაზე მნიშვნელოვანები და ბავშვისგან იმას არ უნდა ვითხოვდეთ, რისი მოდელირებაც ჩვენ თვითონ არ გაგვიკეთებია. უნდა

მადლიერების გრძნობა ჩვენს ტვინს უგზავნის სიგნალს, რომელიც შემდგომ ბედნიერების შეგრძნებას გვიბრუნებს. ნეირომეცნიერებმა აღმოაჩინეს, რომ გულწრფელი მადლობა მენტალურ და ემოციურ კეთილდღეობაზე დადებითად აისახება. ფსიქოლოგებმა, რობერტ ემონსმა